تشخیص تومور مغزی

با استفاده از تکنولوژی های پیچیده تصویر برداری می توان مکان این تومورها را مشخص کرد. ابزارهای تشخیص عبارتند از: توموگرافی کامپیوتری، (CT یا CAT اسکن) و تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی ((MRI. از ام.آر.آی می توان در حین نمونه گیری از بافت و حذف تومور استفاده کرد. با استفاده از  (MRS) یا طیف سنجی تشدید مغناطیسی هم می توان به بررسی مشخصات شیمییای تومور پرداخت و آسیب طبیعی را نیز در MRI  تشخیص داد. توموگرافی تابش پوزیترون هم ( PET اسکن) در شناسایی تومورهای مغزی در حال رشد به کار می رود.درمان تومور مغزی
تومورهای مغزی (صرف نظر از اینکه اولیه بوده و یا متاستاتیک، خوش خیم بوده و یا بدخیم) از طریق جراحی، پرتودرمانی و یا شیمی درمانی و یا حتی ترکیبی از آنها مورد معالجه قرار می گیرند. در حالی که پرتودرمانی و شیمی درمانی در خصوص تومورهای بدخیم ، تومورهایی که همچنان قسمتی از آنها باقی مانده و یا تومورهایی به کار می رود که ممکن است حتی بعد از برداشتن آنها مجددا رشد کنند، اما در نهایت تصمیم گیری پیرامون نحوه درمان بستگی به عوامل مختلفی داشته و در هر موردی هم متفاوت از دیگری می باشد. هر شیوه درمان خطرات و اثرات جانبی خود را دارد.

در این بین چالش انتخاب یک بهترین جراح مغز و اعصاب وجود دارد که برای اطلاعات بیشتر و برای انتخاب یک جراح مغز و اعصاب خوب میتوانید به مقاله بهترین جراح مغز و اعصاب در تهران کیست مراجعه کنید.

جراحی تومور مغزی
این موضوع پذیرفته شده است که برداشت تقریبی و یا کامل یک تومور مغزی آن هم از طریق جراحی برای بیمار مفید می باشد. چالش جراح مغز و اعصاب برداشت تومور مغزی است تا جایی که امکان داشته آن هم بدون اینکه به بافت های مهم مغزی که در عملکرد عصبی (توانایی در حرف زدن، راه رفتن و …) موثر می باشند، آسیبی برسد. به طور سنتی، جراحان مغز و اعصاب با باز کردن جمجمه سعی می کنند تا آنجایی که ممکن است تومور را بردارند. نمونه برداری استریوتاکتیک از دیگر روش های معمولی است که ممکن است قبل از باز کردن جمجمه به کار گرفته می شود. این عمل کوچک به پزشکان اجازه می دهد تا با نمونه برداری از بافت، تشخیص دقیق تری را ارائه دهند. معمولا بعد از اسکن گرفتن از سر بیمار، او را به اتاق عمل می برند تا با سوراخ کردن جمجمه وی به ناحیه مورد نظر دست یابند. در این حین با برداشتن نمونه ای از بافت غیر عادی، آن را زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار می دهند.

در اواخر دهه ۹۰ (۱۹۹۰) دستگاه های کامپیوتری با نام سیستم های هدایت جراحی اختراع شدند. این سیستم ها با هدایت جراح مغزو اعصاب، وی را در مکان یابی تومورهای مغزی یاری می رساندند. این اطلاعات خطرات را کاهش داده و امکان برداشت بیشتری از تومور را فراهم نمودند. در بسیاری از موارد، این سیستم ها امکان برداشت تومورهایی را فراهم می نمودند که قبلا با روش جراحی نمی شد آن ها را از بین برد. با استفاده از برخی از آنها حتی می توان نمونه گیری هایی را انجام داد که دیگر نیازی به وصل کردن فریم به جمجمه بیمار نباشد. یکی از محدودیت هایی که این سیستم ها دارند استفاده از اسکن هایی است (سی.تی.، ام.آر.آی) که قبل از جراحی گرفته می شوند. بنابراین آنها نمی توانند اطلاعاتی را در خصوص تحرکات مغزی که در حین عمل جراحی رخ می دهند، در اختیار جراح مغز و اعصاب قرار دهند. محققان در حال گسترش تکنیک هایی می باشند که با استفاده از التراسوند و اسکنرهای ام.آر.آی بتوان داده های سیستم های هدایت جراحی را در حین عمل، به روز نمود.

روشی وجود دارد به نام تصویرسازی عملکرد زبانی در حین عمل جراحی (Intraoperative language mapping) که از نظر برخی تکنییک مهمی ایست آن هم برای به کاربردن در مورد بیمارانی که عملکرد زبانی آنها ( گلیوم نیکره غالب) تحت تاثیر تومور مغزیشان می باشد. در این روش از آناتومی عملکرد زبانی بیمار (در حالی که وی در وضعیت هوشیار قرار دارد)، تصویرسازی می گردد. این شیوه به جراح این امکان را میدهد تا تشخیص دهد که کدام بخش از تومور بدون اینکه آسیبی به سایر نقاط وارد کند، قابل برداشت می باشد. مطالعات اخیر نشان داده است، تصویر سازی قشری زبانی ممکن است به عنوان روش الحاقی مفید و کارآمد برای برداشت بهینه تومور به کار گرفته شود (آن هم بدون اینکه به نواحی حیاتی عملکرد زبانی آسیبی وارد نماید).

منبع: drsamadian